इक ख़त-नाज़िम हिकमत रन-Hindi Poetry-हिंदी कविता -Hindi Poem | Hindi Kavita Nazim Hikmet Ran(अनुवाद : हरभजन सिंह हुन्दल)
इक शाम असीं बैठे
गज़्ज़ाली दे चौबरगे पढ़ रहे सी
“रात दा वक़्त
गूढ़ा नीला ते खुल्ल्हा-डुल्ल्हा बाग़
सुनहरी वाछड़ विच
गेड़े, दिन्दियां नाचियां
ते लागे, लक्कड़ दे बकस्यां विच बन्द मुर्दे ।”
जे किसे दिन तेरी रूह ‘ते
ज़िन्दगी भार बण जावे
ख़ुशी-वेहूनी बारश वांग
ते मैं तैथों दूर-दुराडे होवां
तां तूं गज़्ज़ाली नूं पढ़ीं ।
मौत साहवें उस दे ख़ौफ़
ते उस दी इकल्लता नूं तक्क के
तूं तरस अनुभव करेंगी ।
वगदे पाणियां नूं कहीं
कि उह तैनूं गज़्ज़ाली
दा चेता कराउन ।
“इह धरती इक ठूठे वरगी है
जो घुम्यार दे शैलफ़ विच प्या वी
दमकां मारदा है ।
ते ‘साईपरिस’ दियां जेहनां कंधां ‘ते
जित्तां दा इतेहास लिख्या होया सी,
हुन खंडर बणियां पईआं ने ।”
पानी दे छिट्टे मूंह ‘ते पैंदे ने
कदे ठंडे, कदे निघ्घे
नीले विशाल, असीम बाग़ विच
भम्बीरी वांग नच्चदियां नाचियां
थक्कदियां नहीं जापदियां ।
पता नहीं क्युं
मैनूं तेरे मूंहों पहली वार सुनी गल्ल
बार बार क्युं चेते आ रही है;
“जदों चिनारां नूं करूम्बलां फुट्टदियां ने
तां चैरियां दे पक्कन विच
देर नहीं हुन्दी ।”
गज़्ज़ाली विच चिनारां नूं करूम्बलां तां
फुट्ट आईआं ने
पर ख़ुदा ने चैरियां पक्कियां नहीं वेखियां
शायद एसे कारन उह मौत दी पूजा कर रिहै ।
शाम नूं ‘सवीत अली’
आपने कमरे विच बैठा बंसरी वजाउंदा है
बाहरों बच्च्यां दियां किलकारियां
सुणदियां ने
चश्मा वह रिहा है
चन्न-चाननी विच
रुक्खां नाल बझ्झे बघ्याड़ां दे तिन्न बच्चे
विखाली दिन्दे ने ।
लोहे दियां सीखां तों पार
मेरे विशाल, गूढ़े नीले बग़ीचे विच
बूट्यां नूं फुल्ल पै रहे ने ।
असली चीज़ जिस दा कोई महत्तव है,
उह है “ज़िन्दगी” ।
मेरी प्यारी
मैनूं भुल्ल ना जावीं ।
विसार ना देवीं ।